Το 2008 ο τηλεοπτικός σταθμός που προσέφερα τις υπηρεσίες μου έλαβε μέρος στην ετήσια έκθεση που κάνει το επιμελητήριο της Κορίνθου Και το κανάλι κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο με τους συνεργάτες του αλλά και το βιογραφικό τους Και εγώ έγραψα κάτι που παρακίνησε έναν αντάρτη που σημαίνει μπαρουτοκαπνισμένο κομουνιστή ( και όχι μοδάτο ) να μου στείλει μια επιστολή που είναι σήμερα μετά από επτά χρόνια πολύ επίκαιρη και αναγκάζομαι να την δημοσιεύσω για δεύτερη φορά
Είμαι αυτός που σε πήρα στο τηλέφωνο για να σου εκφράσω τον θαυμασμό γι’ αυτά που είχες γράψει σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο του τηλεοπτικού σας σταθμού για μια έκθεση που είχε γίνει. Γράφεις ότι « … το Νικηφόρος δεν το δανείστηκα γιατί ντρεπόμουνα να γράφω με το δικό μου όνομα . Αλλά επειδή θαύμαζα τον αγώνα που έκανε ο Άρης Βελουχιώτης εναντίον των κατακτητών αλλά και των ιδεολογικών αντιπάλων που δεν ήταν μόνο αυτοί που βρισκόντουσαν στην άλλη πλευρά του λόφου αλλά και μέσα και στο δικό του μετερίζι. Δεν χρησιμοποίησα το Άρης γιατί θα ήταν ιεροσυλία αλλά του Καπετάνιου του Νικηφόρο που δεν ήταν άλλος από Τον Δημήτρη Δημητρίου Δεν υπήρξα ποτέ κομουνιστής όπως δεν νομίζω ότι ήταν ο Άρης με τα δεδομένα της εποχής αυτής. Που είχε φτιάξει το μεγαλύτερο απελευθερωτικό στρατό μέσα σε μια κατεχόμενη Ευρώπη»
Αυτά διάβασα και αναγκάστηκα να σε πάρω στο τηλέφωνο για να σου πω ότι με ενθουσίασες και μάλιστα μου θύμισες τα νιάτα όταν δεκαοχτάχρονο ήμουνα δίπλα στον Αρχηγό των άτακτων όπως πολύ σωστά μας τον περιγράφει ο Διονύσης ο Χαριτόπουλος. στα δυο του βιβλία. Και όλα αυτά τα σκέπτομαι τώρα που βλέπω τη χώρα μου να υποφέρει παντού. Εγώ δεν είμαι κομουνιστής γιατί είναι της μόδας ή θέλω έτσι να το παίζω προοδευτικός μέσα στο χώρο που κινούμε .Με το όπλο στο χέρι πολέμησα τον κατακτητή και τώρα ζω το δράμα δυο εγγονών μου που έχουν και τα δυο τελειώσει Πανεπιστήμιο και περιμένουν το Παππού ή τον πατέρα τους να τους χαρτζιλικώσει για να μπορούν να βγουν γιατί δεν έχουν από το δικό τους ιδρώτα ούτε ένα ευρώ κερδίσει Και το τραγικό της υπόθεσης αυτής έχουν την ταμπέλα του άνεργου που την στολίζει και επίσημο έγγραφο που είναι το πτυχίο. Και να βλέπεις τα παιδιά να λιώνουν στην περίοδο των εξετάσεων και αγωνίζονται να μπούνε στο Κλαμπ των μορφωμένων άνεργων. Και εδώ θέλω να ρωτήσω την συντρόφισσα Παπαρήγα και τον σύντροφο Αλέκο Αλαβάνο που θέλουν να βρίσκονται στην άκρη και να παίζουν το ρόλο του διαιτητή και μάλιστα του αυστηρού. Βλέπω ότι στα διαφημιστικά που μας παρουσιάζουν τα αριστερά κόμματα όπως είναι το Κ Κ Ε και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάνε τη ψήφο του λαού για να είναι δυνατά. Και κάθομαι και σκέπτομαι τη δύναμη τους πως θα μπορέσουν να μας την δείξουν. Το 1958 η Ε Δ Α ήταν αξιωματική αντιπολίτευση αφού την ψήφισαν 940.000 ψηφοφόροι και πήρε ποσοστό 24,42% και να γίνει για πρώτη φορά το κομουνιστικό κόμμα αξιωματική αντιπολίτευση με πολλές προσδοκίες από τον λαό . Αποτέλεσμα τίποτα να μη πετύχει και να οδηγηθούμε το 1961 στη βία και τη νοθεία και σήμερα από τις εκλογές αυτές να έχω κληρονομήσει ένα μεγάλο σημάδι στο σώμα μου από ξυλοδαρμό .Και μετά η περίοδος της Χούντας και όλα τα καλά που ο λαός έχει υποστεί. Και τότε η κ. Παπαρήγα πρέπει να ήταν μαθήτρια και να μη έζησε το άσκημο πρόσωπο της εξουσίας αλλά να έρθει και να ρωτήσει εμάς.
Εγώ θέλω το Κ Κ Ε και τον ΣΥΡΙΖΑ δυνατό αλλά και τα εγγόνια μου που έχουν τα προσόντα να εργαστούνε κάπου και να μη θεωρούν τους εαυτούς των ως παράσιτα μια και τρέφονται από τους δικούς των. Θέλω να πηγαίνω στο ΙΚΑ και να με βλέπουν ως άνθρωπο και όχι πράγμα. Να με χρησιμοποιεί η πολιτεία και να μη με δουλεύει.
Εσείς φίλοι αρχηγοί τι θα μπορέσετε να μου κάνετε για να μπορώ να αισθάνομαι ως Έλληνας υπερήφανος. Και να μπορώ να ισχυριστώ στο καφενείο ότι τα χρόνια που πολέμησα εναντίον των κατακτητών αλλά και τα άλλα που αγωνίστηκα για τις ιδέες μου δίνουν το δικαίωμα να λέω ότι έχω τα δικά μου κόμματα ( γιατί εγώ δεν ξεχωρίζω Κ Κ Ε και ΣΥΡΙΖΑ ) που στέκουν ασπίδα δίπλα μου. Αυτό μπορώ να το ισχυρίζομαι; Νομίζω όχι γιατί με την άρνηση σας να συμμετέχετε στη διακυβέρνηση της χώρας μας παγώνετε . Εμείς δεν πρέπει να είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας αλλά και προσφοράς. Και όπως πολύ σωστά γράφει ο Νικηφόρος ότι από τη ζωή έφυγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης χωρίς να πάρει κανένα αξίωμα ενώ μερικοί ευτυχώς μερικοί χρησιμοποίησαν το αξίωμα αυτό για να τα οικονομήσουν.
Ενώ τόσα πολλά θα μπορούσε να προσφέρει αν είχαν μάθει τα κόμματα της αριστεράς να συνεργάζονται. Όχι βέβαια όπως το βρόμικο 89 που όλοι συμφώνησαν να πάει φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Σύντροφε Νικηφόρε δυστυχώς ή ευτυχώς αυτές είναι οι απόψεις μου. Και σου τις γράφω σε σένα γιατί πιστεύω ότι θα τις δημοσιεύσεις μια και δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν και γι’ αυτό είσαι και λεύτερος.
Φιλικά.
Ένας κομουνιστής μπαρουτοκαπνισμένος και δαρμένος
Σχόλιο Νικηφόρου. Δεν τολμώ όχι να σχολιάσω αλλά ούτε καν να ακουμπήσω την επιστολή αυτή.
Σχολιασμός Νικηφόρου
Και σήμερα που έχουν περάσει επτά χρόνια από την ημέρα που το δημοσίευσα στον Ντελάλη αυτή την επιστολή μπορεί κάποιος να μου πει με το χέρι στην καρδιά αν αυτή η επιστολή δεν είναι και σήμερα τρομερά επίκαιρη. Μπορεί ο επιστολογράφος να μη ζει σήμερα Πλην όμως μπορώ να βγάλω το δικό μου συμπέρασμα Πόσο αυτός ο μαχητής ήταν μπροστ΄'α από την εποχή του