Οι «τουρκοφαγικές» δηλώσεις του Πάνου Καμμένου δεν πρέπει να προκαλούν θυμηδία αλλά ανησυχία
Όταν σε τρολάρουν επειδή έχεις φωτογραφηθεί με κάθε δυνατή στολή που διαθέτουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και εσύ απαντάς συγκρίνοντας έμμεσα τον εαυτό σου με τον… Ντόναλντ Τραμπ, τότε είτε έχεις κακή αίσθηση του χιούμορ ή έχεις καβαλήσει το καλάμι.
Σε κάθε περίπτωση δεν κάνεις για υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Ιδίως όταν είσαι υπουργός Εθνικής Άμυνας σε μια χώρα που είναι αντιμέτωπη με ανοιχτά μέτωπα.
Όμως, το έχουμε παραρίξει στην πλάκα με τον Πάνο Καμμένο.
Εκτονωνόμαστε να γελάμε επειδή κάθεται στο γραφείο του με στολή παραλλαγής ή επειδή καταθέτει στεφάνι στους… Σαλαμινομάχους, αλλά
Ο Πάνος Καμμένος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν είναι γελοίος.
Είναι επικίνδυνος.
Και είναι επικίνδυνος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας γιατί μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες.
Ας δούμε τι κάνει το τελευταίο διάστημα ο Πάνος Καμμένος.
Περιφέρεται από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και κάνει τη μία «τουρκοφαγική» δήλωση μετά την άλλη, η οποία συνήθως έχει ως αποτέλεσμα και μια ανάλογη δήλωση από κάποιο στρατηγό ή υπουργό από την αντίπερα όχθη του Αιγαίου.
Ως εδώ θα μου πείτε ότι είναι απλώς ένα παιχνίδι ρητορικής.
Μόνο που κάποιες φορές και η ρητορική μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ιδίως όταν μιλάμε για τον πολιτικό προϊστάμενο των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι αλήθεια ότι είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Η Τουρκία είναι βαθιά μπλεγμένη μέσα στη συριακή κρίση.
Το προηγούμενο διάστημα ήρθε σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ, αν και φαίνεται ότι ο Τραμπ επιχειρεί να φέρει την Τουρκία ξανά κοντά στις ΗΠΑ.
Την ίδια ώρα η Τουρκία, που δεκαετίες τώρα υποστηρίζει ότι είναι η αδικημένη ως προς το Αιγαίο, δεν θέλει να μείνει έξω από τη μοιρασιά των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Όλα αυτά δημιουργούν έδαφος για εντάσεις και απαιτούν από την ελληνική πλευρά ένα συνδυασμό ανάμεσα στην αποφασιστικότητα και την ψυχραιμία.
Το μόνο που δεν απαιτούν είναι τον Πάνο Καμμένο.
Έναν πολιτικό που έχτισε την καριέρα του πάνω σε έναν ιδεολογικό αχταρμά «αντιμνημονίου», συνωμοσιολογί
Έναν πολιτικό που βγάζει φωτογραφίες χαμογελαστός με εμπόρους όπλων.
Έναν πολιτικό που παραλίγο να ολοκληρώσει την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία.
Έναν πολιτικό που σήμερα βλέπει την όποια κομματική βάση του να του γυρίζει την πλάτη εξαιτίας της στάσης του στο «Μακεδονικό».
Έναν πολιτικό που πρέπει να πείσει ξανά ότι είναι «πατριώτης».
Από τη μια πλευρά του Αιγαίου μια χώρα όλο και πιο απρόβλεπτη.
Και από εδώ ένας υπουργός Άμυνας με ρητορική πολεμόχαρη.
Αν αυτό δεν είναι συνταγή για «θερμό επεισόδιο», τότε τι είναι;
Και εδώ πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Πολλοί είναι αυτοί που καλοβλέπουν το «θερμό επεισόδιο»: όσοι στο εξωτερικό θα ήθελαν μια εστία έντασης που θα στρίμωχνε τον Ερντογάν, όσοι στο εσωτερικό φαντασιώνονται εκδίκηση για την ταπείνωση των Ιμίων, φιλόδοξοι στρατιωτικοί, έμποροι όπλων που ξέρουν ότι τα θερμά επεισόδια είναι πάντα “good for business”.
Το ερώτημα είναι εάν εμείς το θέλουμε.
Γιατί ένα θερμό επεισόδιο θα σημαίνει νεκρούς και καταστροφές, σε κλίμακα που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει.
Δεν θα έχει νικητές και ηττημένους και αντί για «εθνική ανάταση» απλώς θα οδηγήσει σε διαπραγμάτευση με το ζόρι και χωρίς «κόκκινες γραμμές».
Το θέλουμε αυτό;
Επειδή μάλλον δεν το θέλουμε, καλό είναι να μην έχουμε και έναν υπουργό Εθνικής Άμυνας που εάν πίστευε ότι έτσι θα έμπαινε ξανά στη Βουλή, θα μπορούσε και να το προκαλέσει.