Έτοιμη για νέες επιτυχίες στο μέλλον εμφανίστηκε η Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία τόνισε πως έχει αρκετά χρόνια μπροστά της στον αθλητισμό. Η χρυσή ολυμπιονίκης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο Ντε Τζανέιρο αναφέρθηκε στη μεγάλη της επιτυχία στη Βραζιλία, στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και στους μελλοντικούς της στόχους. Η Στεφανίδη μίλησε στην εφημερίδα «Καθημερινή».
Αναλυτικά:
– Πού έχεις χτίσει το «ταβάνι» από αγωνιστικής πλευράς;
Θεωρώ ότι είμαι μικρή για το αγώνισμα. Εκτός από τη φετινή ολυμπιακή διοργάνωση, όπου στο βάθρο βρισκόμασταν αθλήτριες μικρής ηλικίας, σε όλα τα προηγούμενα ο μέσος όρος ήταν τα 30 χρόνια. Θεωρώ ότι τα 30 είναι μία από τις καλύτερες ηλικίες για το επί κοντώ. Σίγουρα θα φτιάξουμε ένα τετραετές πλάνο για τους Αγώνες του 2020 αλλά, πριν από αυτούς, έχουμε ευρωπαϊκό κλειστού, παγκόσμια κ.λπ. Σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις, τα 4.90 τα έχω περάσει στον κλειστό, ενώ το παγκόσμιο είναι 5.06. Σίγουρα τα 16 εκατοστά είναι πολλά, αλλά έχω και πολλά χρόνια μπροστά μου.
– Η επιτυχία τόσο η δική σου όσο και των υπολοίπων Ολυμπιονικών μας προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η... υστερία στην Ελλάδα;
– Δεν έχω καλή απάντηση σε αυτό. Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που αντέδρασαν... περίεργα. Εχουμε δεχθεί χιλιάδες θετικά μηνύματα και, λιγότερα, από πέντε αρνητικά. Παντού υπάρχει χολή. Οταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου και ο, τότε, προπονητής μου, μου είχαν πει ότι όταν θα έχεις επιτυχίες και θα πηγαίνεις καλά, πολλοί θα είναι χαρούμενοι για εσένα αλλά και πολλοί θα είναι αυτοί που θα σε ζηλεύουν και θα σε μισούν. Και μου έλεγε ο μπαμπάς μου αυτό να σου δίνει δύναμη, δηλαδή το να σε μισούν επειδή έχεις επιτυχίες. Με είχε προετοιμάσει και, τώρα, το βλέπω και στην πράξη.
– Εκτός από τις εγκαταστάσεις, ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές στον αθλητισμό των ΗΠΑ και σε αυτόν της Ελλάδος;
– Θα ήθελα να μιλήσω για τις εγκαταστάσεις. Το έχω πει πολλές φορές και δεν το πιστεύει ο κόσμος. Μέχρι πέρυσι, προκειμένου να βρω χώρο να προπονηθώ, πηδούσα φράχτες και έμπαινα σε σχολεία, έκανα βάρη στο γκαράζ του προπονητή και στο δικό μου γιατί δεν είχαμε καλές συνθήκες. Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Πάλι, όμως, έκανα προπονήσεις στον ανοιχτό στίβο όλο τον χρόνο, ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίστοιχες με αυτές που έχουμε στην Ελλάδα, τον χειμώνα. Ξέρω ότι στην Ελλάδα κάποια παιδιά, τον χειμώνα, αναγκάζονται να προπονούνται σε ανοιχτά στάδια αλλά όχι όλοι. Οι περισσότεροι έχουν κλειστά. Εμείς δεν είχαμε. Μέχρι φέτος (από το 2008) έκανα προπόνηση στον ανοιχτό. Τα τρία τελευταία χρόνια με πολύ χειρότερες συνθήκες διότι είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήμουν αλλού. Εφέτος γι’ αυτό μετακομίσαμε και πήγαμε σε μέρος που υπήρχε κλειστός. Τώρα θα είμαστε σε εκπληκτικές εγκαταστάσεις, αλλά είναι η πρώτη χρονιά που θα προπονηθούμε σε τέτοιες εγκαταστάσεις. Θα ήθελα, όμως, να πω κάτι που αξίζει να γραφτεί: για να γυμναστώ εκεί πληρώνουμε για να τις χρησιμοποιούμε. Δεν είναι δωρεάν. Πληρώνουμε 25 ευρώ για κάθε ημέρα που κάνω προπόνηση. Καμιά φορά, όταν ακούω τους αθλητές μας να παραπονιούνται για τα τζάμπα στάδια που έχουμε, θα ήθελα να τους πω ότι είναι εκπληκτικά, σε σχέση με αυτό που είχα εγώ πριν μετακομίσω. Βέβαια, ακόμα και τότε που πήδαγα φράκτες για να γυμναστώ, πάλι πλήρωνα. Τότε πλήρωνα τον προπονητή. Στην Αμερική δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζει ο κόσμος.
– Στην Αμερική υπάρχει διαφορά νοοτροπίας...
– Στην Αμερική υπάρχει η νοοτροπία ότι για να κάνει κάποιος αθλητισμό, πρέπει να του αρέσει και να ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Εδώ στην Ελλάδα, ίσως εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης, ψάχνουν μέσα από τον αθλητισμό μια λύση για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, αλλά να το κάνουν μαζί με κάτι άλλο. Στην Αμερική είναι και το πανεπιστημιακό σύστημα που βοηθάει διότι μπορείς να κάνεις, παράλληλα, και ακαδημαϊκή και αθλητική καριέρα, αλλά η νοοτροπία που κυριαρχεί είναι να περνάς καλά με αυτό που κάνεις.
– Εχεις αρχίσει να σκέφτεσαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο;
– Ποιο Τόκιο; (σ.σ. γελάει). Πριν από ένα μήνα έλεγα σε όλους ότι το Ρίο είναι πολύ μακριά για να μιλήσω γι’ αυτό. Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι τα επόμενα τρία διεθνή μίτινγκ, με τα οποία θα ολοκληρώσω αγωνιστικά τη χρονιά και, ύστερα, τις διακοπές μας.
«Σαν να έχω έναν άγγελο κοντά μου»
Η Κατερίνα Στεφανίδη μυήθηκε στην Ελλάδα στο αγώνισμα του επί κοντώ και στην Ελλάδα άρχισε να γράφει τις πρώτες σελίδες στο βιβλίο των επιτυχιών της. Παρόλο που τώρα κάνει προπονήσεις με τον σύζυγό της, Μιτς Κρίερ, έχει μόνο καλά λόγια να πει για τους Έλληνες προπονητές.
«Στην Ελλάδα έχουμε αρκετούς καλούς προπονητές. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι εγώ, η Νικόλ, ο Φιλιππίδης και ο Εμμανουήλ Καραλής έχουμε όλοι διαφορετικούς προπονητές. Και όταν ήμουν στην Ελλάδα είχα άλλον προπονητή. Υπάρχουν πολύ καλοί προπονητές και ειδικότερα στα τεχνικά αγωνίσματα και στις ρίψεις και στα άλματα. Δυστυχώς, τα κοντάρια και τα στρώματα είναι λίγο ακριβά αλλά, πλέον, πολλοί σύλλογοι διαθέτουν. Στην Αμερική μπορεί να γίνει προπονητής όποιος θέλει. Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει γυμναστική ακαδημία. Ο καθηγητής της φυσικής μπορεί να γίνει προπονητής του επί κοντώ.
Είναι επικίνδυνο και γι’ αυτό υπάρχουν και τόσοι τραυματισμοί. Εκεί, όμως, τα σχολεία έχουν στάδια στίβου, γήπεδα μπάσκετ κ.λπ., οπότε υπάρχουν καλύτερες συνθήκες για τις μικρότερες ηλικίες και, φυσικά, πολλές επιλογές».
– Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
– Είχα σταματήσει. Αν θυμάμαι καλά ήταν το 2006. Είχα μια κακή χρονιά στο Πανεπιστήμιο με πολλή προπόνηση, πολλά βάρη, παραλίγο να γίνω αρσιβαρίστρια. Πήρα κιλά και μυϊκό όγκο. Μετά άλλαξα προπονητή. Ηρθε ο Τόμπι Στίβενσον, ο οποίος ήταν από τους αγαπημένους μου ως αθλητής, οπότε με βοήθησε λίγο και ψυχολογικά. Είμαι και λίγο τυχερή. Κάθε φορά που πάει να μου συμβεί κάτι κακό, έρχεται κάποιος άνθρωπος στη ζωή μου και με βοηθάει. Σαν να έχω έναν άγγελο.
