Αν επρόκειτο για κάποια επιθεώρηση, δύσκολα θα τολμούσε κανείς να στριμώξει τόσες χοντράδες σε μία παράσταση
Είναι πράγματι πολύ τολμηρό το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα, τώρα που πλησιάζει το τέλος.
Εχοντας υπογράψει και εφαρμόσει αριστερά υπερ-μνημόνια και έχοντας εκθρέψει διάφορα πολιτικά και κοινωνικά τέρατα, κάνει το μεγάλο βήμα.
Πασαλείβει τον ΣΥΡΙΖΑ ψιλο-πράσινο και τολμά να εμφανιστεί επί σκηνής με αστέρες του βεληνεκούς ενός Μπίστη, ενός Ραγκούση, μίας Ρεπούση και ενός Τζουμάκα.
Δεν το κάνει αυτό ο οποιοσδήποτε. Πρέπει να έχεις την στόφα του ηγέτη για να αποτολμήσεις να παρουσιάσεις ως βήμα ανανέωσης ένα τέτοιο ταξίδι στον χρόνο.
Και πρέπει να έχεις πιστέψει ότι είσαι πράγματι χαρισματικός για να εκφωνήσεις φράσεις σαν κι αυτές:
«Και να πω κάτι και σε όλους εσάς που σήμερα βρίσκεστε σ’ αυτό εδώ το στάδιο, πολλοί από σας κρατώντας κόκκινες σημαίες και κάποιοι από σας που κράτησαν για πολλά χρόνια τις πράσινες σημαίες. Τώρα θέλω να σας πω ότι όλοι μαζί πρέπει να κρατήσουμε μια νέα πράσινη σημαία.
Αλλά η νέα αυτή πράσινη σημαία είναι η σημαία της πράσινης αριστεράς, είναι η σημαία των αγώνων για έναν κόσμο με βιώσιμη προοπτική. Είναι το πράσινο χρώμα της Οικολογίας, διότι δεν μπορεί να υπάρξει στο μέλλον, εγώ θα έλεγα και σήμερα ακόμα, αριστερά δίχως πράσινο χρώμα, το χρώμα της οικολογίας, όπως δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς λύση για το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής».
Υπαινιγμός πονηρός, βαθύς αλλά και σαφής. Απευθύνεται στους ΠαΣοΚους, αλλά καταλήγει στην οικολογία…
Αγνωστο αν έγινε συνειδητά, αλλά είναι απόσπασμα που θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από ομιλία του Ακη Τσοχατζόπουλου, σε κάποια φάση σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης για το μέλλον του Σοσιαλισμού.
Σε τέτοια ατμόσφαιρα και με τέτοιες βαριές κουβέντες, είναι λογικό κάποιοι να πιστεύουν ότι στο Γαλάτσι το Σάββατο συντελέστηκε κάτι σαν πολιτική κοσμογονία.
Βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί και μίλησαν σοβαρά. Ετσι νομίζουν τουλάχιστον.
Πήγε και ο Θεοχαρόπουλος.
Εγινε μαλλιοκούβαρα και η ΔΗΜΑΡ.
Ξαναπιάστηκε όμως το νήμα, μόνοιασαν πάλι όλοι με τον Κουβέλη. Και έβγαλε η Δούρου σέλφι με τον Τσακαλώτο.
Και ο Σκουρλέτης με την Κουντουρά – αυτό και είναι το αποφασιστικό βήμα προς την Σοσιαλδημοκρατία.
Αν επρόκειτο για κάποια επιθεώρηση, δύσκολα θα τολμούσε κανείς να στριμώξει τόσες χοντράδες σε μία παράσταση.
Από την άλλη, είναι γνωστό: η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο από ό,τι η τέχνη την ζωή.
Και μετά το Γαλάτσι ο πήχυς για το Δελφινάριο έχει ανέβει πολύ…
