Το ζητούμενο κατά τη διάρκεια των διοικήσεων Σαρρή και Γκιρτζίκη στην ΕΠΟ, ήταν με ποιον τρόπο θα αποκοπεί η διαιτησία από τα δεσμά των παραγόντων και θα επανακτήσει τη χαμένη της ανεξαρτησία. Αυτό ήταν και το διακύβευμα της ποδοσφαιρικής εξυγίανσης.
Από το περασμένο Φθινόπωρο υποτίθεται άλλαξαν κάποια πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με ρομφαία την ΚΕΔ, η Επιτροπή Εξομάλυνσης θα έβαζε τις βάσεις ώστε η αιρετή διοίκηση της Ομοσπονδίας να μη δημιουργεί θέματα εξάρτησης στη διαιτησία.
Εκεί δηλαδή που οι υγιείς δυνάμεις του ποδοσφαίρου διεκδικούσαν την ανεξαρτησία της διαιτησίας, οι παράγοντες πέτυχαν να διατηρήσουν στην αγκαλιά τους αυτό το τόσο ευαίσθητο κομμάτι του ποδοσφαίρου, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δημοκρατικής αντίληψης: Στα αζήτητα πήγε το πάγιο αίτημα για εκλεγμένη ΚΕΔ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο είναι σαν να έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, μόνο που δεν υπολόγισαν ότι στο τέλος τα σφάζει πάντα ο βοσκός. Η διεθνής εποπτεία της ελληνικής διαιτησίας θα δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας, δεν θα δώσει τη δυνατότητα σε δημιουργικές δυνάμεις να αναδειχτούν και τέτοιο καιρό του χρόνου θα κάνουμε την ίδια συζήτηση
Παράλληλα η τρόικα που επιβάλλεται μέσω της Επιτροπής Παρακολούθησης δεν περιποιεί τιμή στους αιρετούς παράγοντες της ΕΠΟ. Στην ουσία οι αποφάσεις θα παίρνονται από ένα τριμελές διεθνές όργανο, το οποίο δεν θα λειτουργεί ως τοποτηρητής, αλλά ως δυνάστης
