Μια μέρα ήθελα να πάω να παρακολουθήσω έναν αγώνα στο Δημοτικό Στάδιο της Κορίνθου αλλά όμως είχα να βάλω στο στόμα μου τροφή μέτρησα σχεδόν κοντά στις 15 και ώρες αφού ζω μόνος και όταν γράφω ξεχνώ τα πάντα
Και το στομάχι μου μου θύμισε ότι είναι άδειο.
Και στην κυριολεξία έπεσα επάνω σ ένα σουβλατζίδικο που βρίσκεται στην πόρτα του στρατοπέδου που όσες φορές και να περάσω μου θυμίζει την εποχή που παρουσιάστηκα για να υπηρετήσω την πατρίδα μου.
Και μπαίνοντας στο μαγαζί έπαθα την πλάκα της ζωής μου αφού είδα το λάβαρο της ομάδας μου και η συγκίνηση μου ήταν πολύ μεγάλη Και αν παρατηρήσετε στην φωτογραφία υπάρχουν και δυο εικονίσματα που σημαίνει πολλά γι αυτόν τον επιχειρηματία που δεν τον ενδιαφέρει την αγάπη του για την ομάδα να την μάθουν και οι ευρισκόμενοι σε άλλα αθλητικά στρατόπεδα
Από τότε όταν πηγαίνω στο δημοτικό στάδιο για να παρακολουθήσω ένα παιχνίδι περνώ και από το Αεκτζήδικο στέκι μου και τρώω το υπέροχο σουβλάκι του
Γνωρίζω πως λένε τον ιδιοκτήτη και θεωρώ πολύ άσκημο να αλλάξω το όνομα που του έχω δώσει Αεκτζήδικο στέκι και να συστήνω στους φίλους μου όταν έρχονται στην Κορινθία να πάνε στο όνομα του μαγαζιού Και το σπουδαίο εδώ είναι ότι όλοι νιώθουμε ότι τα μαγαζί είναι δικό μας.
Και δικαιολογημένα ισχύει αυτό που λέγεται Πολιτικό κόμμα αλλάζεις αλλά ποτέ ποδοσφαιρική ομάδα
