Το αδιέξοδο της ντροπής
Χιλιάδες νέοι δυσκολεύονται να βρουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν και να μοιραστούν τις αγωνίες τους γιατί φοβούνται την απόρριψη..
Ένας μήνας μετά την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους.. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι φοιτητές -κυρίως οι πρωτοετείς- που δεν έχουν ενταχθεί ακόμα σε κάποια παρέα, είτε γιατί δεν είναι τόσο κοινωνικοί και διστάζουν να μιλήσουν πρώτοι σε συμφοιτητή τους -έστω και για μια απλή απορία-, είτε γιατί τώρα ήρθαν στο πανεπιστήμιο, μιας και είναι η περίοδος αιτήσεων για τις μετεγγραφές.
Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό τους: «Θα καταφέρω να βρω παρέα;» «Μήπως δε θα μπορέσω να ενταχθώ επειδή έχουν ήδη δημιουργηθεί κλίκες;» «Μήπως είμαι αρκετά old-fashioned για τους άλλους και για αυτό δε με προσεγγίζει κανείς;»
Πολλά τα ερωτήματα, δυστυχώς, αναπάντητα. Αν αφήσουμε όμως το άγχος, αυτό το εσωτερικό ολοκαύτωμα στην άκρη, αν παραμερίσουμε τον εγωισμό ( «ας έρθουν οι άλλοι να με προσεγγίσουν, δεν έχω ανάγκη κανέναν!») ίσως όλα αλλάξουν και πάρουν μια καλύτερη τροπή. Οι τοίχοι, άλλωστε, που χτίζουμε γύρω μας για να κρατήσουν τη λύπη μακριά, κρατούν απ’ έξω και τη χαρά. Αν προσπαθούμε, με λίγα λόγια, να μένουμε μακριά από ανθρώπους, εφόσον είμαστε κυριευμένοι από τον φόβο της απόρριψης, ποτέ δε θα νιώσουμε τη χαρά που συνοδεύεται από μια γνωριμία, η οποία ενδέχεται να εξελιχθεί σε φιλία.
Βασική συμβουλή προς όλους τους αγχωμένους-ψαρωμένους-λυπημένους και μόνους φοιτητές-κυρίως, ξανά, πρωτοετείς-;;
ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ!
Δεν φαντάζεστε πόσοι νέοι έχουν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με εσάς.
Πόσοι βαδίζουν σε μονοπάτια άγνωστα με την ταμπέλα «φοιτητική ζωή μακριά από το πατρικό μου-1 χλμ», πόσοι είναι το ίδιο ψαρωμένοι με εσάς, πόσοι φοβούνται τη νέα ζωή που απλώνεται μπροστά τους. Δεν έχετε τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από τους άλλους.
Το γεγονός ότι έχουν σχηματιστεί παρέες, δε σημαίνει πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Κάθε αλλαγή μέσα σε μια παρέα, γίνεται για καλό. Άλλωστε, μέσα σε ένα μήνα, ακόμα και μέσα σε μια εβδομάδα, τα μέλη που απαρτίζουν μια παρέα αλλάζουν πανεύκολα. Μπορεί να είστε εσείς ο συνδετικός κρίκος που έλειπε από την παρέα και να την κάνετε καλύτερη, ποιος ξέρει;!
Μιλήστε! Αντλείστε όση δύναμη έχετε μέσα σας, για να πείτε αυτό το «γεια, είμαι ο/η τάδε, χάρηκα!». Ίσως για ορισμένους να είναι πολύ δύσκολο, για άλλους δε όχι. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκετε, το θάρρος είναι απαραίτητο. Τη στιγμή που ολομόναχοι δεν ξέρετε κανέναν, πάρτε την απόφαση να ενώσετε τις μοναξιές σας και να γίνουμε φίλοι με τους άλλους. Το ότι δε θα ταιριάξουμε με όλους, είναι δεδομένο. Μέσα σε ένα αμφιθέατρο θα βρεις τον άνθρωπο που θα γίνει ο καλύτερος σου φίλος, αλλά και αυτόν που θα αντιπαθήσεις στον έσχατο βαθμό λόγω του «ύφους πολλών καρδιναλίων» που διαθέτει. Φρόντισε να εμπλουτίσεις την πρώτη κατηγορία. Βέβαια, μέχρι να καταλήξετε μαζί με συγκεκριμένους και ιδανικούς ανθρώπους, θα κάνετε παρέα με πολλά και διάφορα άτομα. Δεν είναι τυχαίο που αλλάξατε παρέες, αλλά δέσατε μεταξύ σας και δεν ξεκολλήσατε λεπτό. Το θετικό από όλη αυτή τη διαδικασία είναι ότι περνάει κανείς από διάφορες “πειραματικές παρέες” αλλά τελικά βρίσκει τη μια και μοναδική μέσα σ’ ένα γεμάτο αμφιθέατρο.
Ποτέ δεν είναι αργά για να αποκτήσεις φίλους στο πανεπιστήμιο. Η σύναψη φιλίας δεν έχει προθεσμίες και ημερομηνίες λήξης. Έχει θάρρος, ειλικρίνεια, υπομονή, αντοχή και πάνω απ’ όλα, αυθεντικότητα. Μην αλλάξεις τον εαυτό σου επειδή θες να ταιριάξεις με μια παρέα. Μην αναλωθείς σε σκάρτες φιλίες. Όσο πιο αληθινός, τόσο πιο αποδεκτός.
Καταπολεμώντας σιγά-σιγά την απομόνωση, απομακρύνοντας τις αρνητικές σκέψεις, θα αντιληφθεί ο καθένας πως δεν είναι μόνος. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάμε μόνοι μας, αλλά και τόσο όμορφη που θέλουμε να έχουμε άτομα στο πλάι μας για να την απολαύσουμε. Οι φίλοι, στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής, όπως είναι αυτή του πανεπιστημίου, είναι το καλύτερο φάρμακο στη μοναξιά και στη ντροπή!
Το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.
-Helen Keller, 1880-1968, Αμερικανίδα συγγραφέας
Σχολιάζει ο Νικηφόρος
Μπροστά μου έχω ένα πανέμορφο λογοτεχνικό κείμενο γραμμένο από μια πανέμορφη ( αυτό έχει σημασία ) φοιτήτρια που είναι μόλις 19 Μαΐων Και αντί να προβάλει τα κάλλη που η φύσης απλόχερα τις έχει δώσει της έχει δώσε αυτή από την μια είναι φοιτήτρια στην Πάντειο και από την άλλη γράφει αριστουργήματα. Και θυμάμαι στην ηλικία της προσωπικά δεν θυμάμαι να είχα ανοίξει ούτε ένα λογοτεχνικό βιβλίο Και η νεαρή λογοτέχνης κλείνει το λογοτεχνικό κείμενο με τα λόγια της Αμερικανίδας συγγραφέας HelenK; Keller
" ...να περπατάς μ ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο Φως "
Όταν σε κάποιο παιχνίδι στην τηλεόραση φοιτητές δεν μπορούσαν να βρουν πέντε Έλληνες Λογοτέχνες.
