Η φωτιά έφτασε ξαφνικά και οι έξι φίλοι έτρεξαν για να σωθούν. Οταν έφτασαν στην ακτή και δεν υπήρχε οδός διαφυγής έπεσαν στη θάλασσα. Δεν έβλεπαν τίποτα και ένιωθαν να πνίγονται από τον καπνό και να παρασύρονται από τα κύματα ωστόσο έπρεπε να κολυμπήσουν για να σωθούν.
Οι άλλοι δύο χάθηκαν μέσα στα κύματα.
«Είναι τρομακτικό να βλέπεις αυτόν που είναι δίπλα σου να πνίγεται και να μην μπορείς να βοηθήσεις», δήλωσε ο Ν. Σταυρινίδης στο πρακτορείο Reuters και σημειώνει: «Η εικόνα αυτή θα με στοιχειώνει για πάντα».
Οπως εξηγεί, το ζευγάρι επισκέφτηκε την περιοχή της ανατολικής Αττικής προκειμένου να ετοιμάσει το εξοχικό του.
«Ολα έγιναν τόσο γρήγορα. Η φωτιά βρισκόταν σε απόσταση και ξαφνικά οι φλόγες βρέθηκαν δίπλα μας. Μετά μας περικύκλωσαν. Ο αέρας ήταν απίστευτα δυνατός, δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο στη ζωή μου», εξηγεί ο ίδιος και περιγράφει το πώς έφτασαν μέχρι τη θάλασσα αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να κρατηθούν ζωντανοί.
«Τρέξαμε στη θάλασσα έπρεπε να κολυμπήσουμε αλλά δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα. Πέσαμε στο νερό και προσπαθήσαμε να απομακρυνθούμε για να μην εισπνέουμε το διοξείδιο του άνθρακα. Πήγαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε. Αλλά όσο απομακρυνόμασταν υπήρχε έντονος αέρας και μας παρέσυρε πολύ μακριά από την ακτή, δεν βλέπαμε που βρισκόμασταν. Οι άνδρες που βρίσκονταν στη βάρκα έπεσαν στη θάλασσα με τα ρούχα τους. Μας έφτιαξαν τσάι και μας κράτησαν ζεστούς, ήταν υπέροχοι», εξηγεί.
«Είναι τρομακτικό να βλέπεις αυτόν που είναι δίπλα σου να πνίγεται και να μην μπορείς να βοηθήσεις», δήλωσε ο Ν. Σταυρινίδης στο πρακτορείο Reuters και σημειώνει: «Η εικόνα αυτή θα με στοιχειώνει για πάντα».
Οπως εξηγεί, το ζευγάρι επισκέφτηκε την περιοχή της ανατολικής Αττικής προκειμένου να ετοιμάσει το εξοχικό του.
«Ολα έγιναν τόσο γρήγορα. Η φωτιά βρισκόταν σε απόσταση και ξαφνικά οι φλόγες βρέθηκαν δίπλα μας. Μετά μας περικύκλωσαν. Ο αέρας ήταν απίστευτα δυνατός, δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο στη ζωή μου», εξηγεί ο ίδιος και περιγράφει το πώς έφτασαν μέχρι τη θάλασσα αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να κρατηθούν ζωντανοί.
«Τρέξαμε στη θάλασσα έπρεπε να κολυμπήσουμε αλλά δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα. Πέσαμε στο νερό και προσπαθήσαμε να απομακρυνθούμε για να μην εισπνέουμε το διοξείδιο του άνθρακα. Πήγαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε. Αλλά όσο απομακρυνόμασταν υπήρχε έντονος αέρας και μας παρέσυρε πολύ μακριά από την ακτή, δεν βλέπαμε που βρισκόμασταν. Οι άνδρες που βρίσκονταν στη βάρκα έπεσαν στη θάλασσα με τα ρούχα τους. Μας έφτιαξαν τσάι και μας κράτησαν ζεστούς, ήταν υπέροχοι», εξηγεί.
Η Κατερίνα Παντελίδη δηλώνει στην εφημερίδα «Le Monde». «Αν είχα καθυστερήσει δέκα λεπτά να τρέξω δεν θα ήμουν ζωντανή. Οταν βγήκαμε από το σπίτι με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου οι φλόγες πλησίαζαν με τεράστια ταχύτητα τρέξαμε μέχρι τη μαρίνα. Επεσα και χτύπησα στο πόδι νόμισα ότι θα πεθάνω. Ακούω ακόμα τις κραυγές, επανέρχεται η εικόνα με τα πρόσωπα παιδιών που είχαν καεί και των ζώων που είχαν αποτεφρωθεί. Ηταν εικόνες τρόμου».
Ο Κωνσταντίνος Καλαμαράς, πυροσβέστης, αφηγείται στη γαλλική εφημερίδα: «Η νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη ήταν πολύ σκληρή, τα δώσαμε όλα για να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Αλλά ήταν πραγματικά σκηνικό αποκάλυψης. Η εικόνα των παιδιών που είχαν καεί στην αγκαλιά της μητέρας τους με έχει σημαδέψει. Εζησα τη χειρότερη νύχτα στη ζωή μου».
«Μου θύμισε την καταστροφή της Πομπηίας»
Από την πλευρά του ο κ. Κώστας Λαγανός παρομοιάζει το σκηνικό με την καταστροφή της Πομπηίας.
«Πέσαμε στη θάλασσα γιατί οι φλόγες μας κυνηγούσαν μέχρι τη θάλασσα. Εκαιγαν την πλάτη μας και πέσαμε στο νερό για να σωθούμε», δηλώνει.
«Μου θύμισε την καταστροφή της πόλης της Πομπηίας όπου χιλιάδες είχαν αποτεφρωθεί από τον Βεζούβιο. Είπα θεέ μου πρέπει να τρέξουμε να γλιτώσουμε και τίποτα άλλο», καταλήγει.
«Πέσαμε στη θάλασσα γιατί οι φλόγες μας κυνηγούσαν μέχρι τη θάλασσα. Εκαιγαν την πλάτη μας και πέσαμε στο νερό για να σωθούμε», δηλώνει.
«Μου θύμισε την καταστροφή της πόλης της Πομπηίας όπου χιλιάδες είχαν αποτεφρωθεί από τον Βεζούβιο. Είπα θεέ μου πρέπει να τρέξουμε να γλιτώσουμε και τίποτα άλλο», καταλήγει.
