Όταν ήρθα να κατοικήσω μόνιμα στο Λουτράκι ομολογώ ότι η Πέραχώρα μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση γιατί έβλεπα ότι μέσα στα όμορφα σοκάκια ζούσα
το δικό μου χωριό εκεί που είδα για πρώτη φορά τον ήλιο.
Με μια πολύ μεγάλη διαφορά. η Πέραχώρα είναι πεντακάθαρη και αγαπά το ποδόσφαιρο. Βέβαια έχω καιρό να πάω στο χωριό αφού φρόντισαν αυτοί που διοικούν το Δήμο να υλοποιήσουν τους στοίχους του γεφυριού της Άρτας.
Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζότανε.
Όσον αφορά το γήπεδο του ποδοσφαίρου έχουμε μια μεγάλη αλλαγή υποχρεώνεται να πηγαίνουν οι ποδοσφαιριστές να κάνουν προπόνηση στα Ίσθμια μια απόσταση πάνω από 25 χιλιόμετρα.
Αυτή την ομάδα πήγα να δω στο γήπεδο που έχει το όνομα του αείμνηστου φίλου μου Γιάννη Στέφα Και μπορώ να πω ότι παρακολούθησα από πλευράς Πέραχώρας ένα πολύ καλό παιχνίδι δυστυχώς μόνο από πλευράς Πέραχώρας. Που δεν είχε καμία σχέση με τον αγώνα που έδωσε με την ομάδα του Ολυμπιακού Λουτρακίου. Το μόνο δύσκολο ήταν στην επιτυχία του τέρματος
Αν ο Γιώργος Καριώτης βρει τον γκολτζή είναι βεβαία η άνοδος της Περαχώρας.
Τώρα έρχομαι στην ομάδα του Πανσολυγειακού που οι καλές ταβέρνες είναι εχθρός ου ποδοσφαίρου. Θυμάμαι κάποτε έκανα μια τηλεοπτική εκπομπή για την ομάδα του Πανσολυγειακού και ο μεγαλύτερος παίκτης ήταν ένας ηλικίας 23 ετών Δυστυχώς τώρα και μεγάλους παίκτες έχει και με κιλά πολλά. Και το 1-0 να μη τους δίνει ελπίδες γιατί σ άλλο αγώνα μπορεί η αντίπαλος ομάδα να μη έχει μεγάλη αστοχία.
