«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε ηλικία έξι ετών. Στα τέσσερα μου ήδη είχα χτυπήσει την πόρτα του Εργοτέλη, αλλά δεν έπαιζα πολύ.
Έτσι αποφάσισα για ένα-δύο χρόνια να ασχοληθώ με το κολύμπι. Ο προπονητής μου ήθελε να γίνω πρωταθλητής και με έβαζε να βουτάω από βατήρες ύψους πέντε και δέκα μέτρων. Όταν επέστρεψα σπίτι άρχισα να κλαίω. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασα τόσο απότομα, αλλά θυμάμαι να λέω στη μητέρα μου πως 'θέλω να παίξω ξανά ποδόσφαιρο», ανέφερε –αρχικά- και συνέχισε μιλώντας για τα...νιάτα του.
«Σκαρφάλωνα στα δέντρα, ενώ ως παιδί έφαγα δύο φορές τσιγάρα. Πρέπει να ήμουν πέντε ή έξι χρονών. Θυμάμαι κατέληξα στο νοσοκομείο προκειμένου να αφαιρέσουν τα τσιγάρα από το στομάχι μου. Μεταφέρθηκα και τρίτη φορά στο νοσοκομείο όταν προηγουμένως η μητέρα μου έδωσε αντιβίωση σε μένα και την αδερφή μου προκειμένου να ξεπεράσουμε μία ασθένεια. Τη στιγμή που έδινε το σιρόπι με το κουτάλι στην αδερφή μου, εγώ πήρα κρυφά το μπουκαλάκι και το ήπια βλέποντας τηλεόραση».
Τέλος μίλησε για την θητεία του στο ρωσικό ποδόσφαιρο.
«Ήταν καλό που συνέβη στα 19 μου γιατί συνειδητοποίησα πως έπρεπε να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά για να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε έναν μεγάλο σύλλογο. Περισσότερα κέρδισα στη Ρωσία παρά έχασα.
Η θερμοκρασία στη Ρωσία κατά μέσο όρο ήταν στους -20 βαθμούς C. Κάποιες φορές κυμαίνονταν μεταξύ -15 και -10. Μόλις δύο συμπαίκτες μου μιλούσαν αγγλικά στην ομάδα και στα μαγαζιά δυσκολευόσουν να αγοράσεις ακόμη και νερό εάν δεν μιλούσες ρωσικά.
Τους πρώτους μήνες μιλούσα από το Facebook με τους φίλους, όμως η Ρωσία βρίσκεται τρεις ώρες μπροστά από την Ελλάδα και έπρεπε να περιμένω μετά τα μεσάνυχτα μέχρι να συνομιλήσουμε.
Στο ξεκίνημα ήμουν μόνος μου εκεί. Αργότερα ήρθε και ο αδερφός μου. Προσπαθούσα τους πρώτους μήνες να μαγειρεύω και αποφάσισα να μάθω ρωσικά. Έκανα μαθήματα κάθε μέρα για τρεις μήνες. Τα ρωσικά μου σύμφωνα με τον συμπαίκτη μου Ρουσλάν Μαλινόφσκι είναι καλά».
