Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα.
Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας,
απόλυτα συμφωνώ ότι και η κηδεία της Τοπαλίδου μέσα στα λευκά θα έγινε το τελευταίο αντίο. Μα και το εικοσάχρονο βλαστάρι Καρολάιν με άσπρα την θάψανε Αλήθεια τολμά κάποιος δημοσιογράφος να σταθεί απέναντι σε μια μάνα από τις τρεις αυτές που εμείς γνωρίζουμε και να ρωτήσει αν υπάρχει μια μικρή ποσότητα άσπρο στην ζωή των. Και αναφέρομαι στις μητέρες γιατί αυτές πρωταγωνιστούν στην τραγωδία. Και ο πόνος των δεν μπορεί να μοιάζει με καμία περίπτωση. Γιατί εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παιδί είναι σάρκα της μάνας. Και δυστυχώς ο χρόνος δεν μετριάζει τον πόνο αλλά τον κάνει αφόρητο.
Και ερχόμαστε στην άλλη πλευρά του λόφου στην πλευρά αυτών που ομολόγησαν είναι δολοφόνοι. Προσωπικά δεν δέχομαι καμία συγνώμη από τους οικείους των γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζαν τα μπουμπούκια -- παιδιά που είχαν φτιάξει. Είχα ένα καθηγητή στην Πάντειο τον Δημήτρη Βεζανή που μας δίδασκε κάτι το φοβερό. Για όλα που υπάρχουν γύρω μας να τα διοικήσεις χρειάζονται ορισμένα προσόντα. Στο να γίνεις γονιός χρειάζεται μια σεξουαλική πράξη και τίποτα άλλο. Και ο αείμνηστος αποδείχτηκε μετά από χρόνια πόσο δίκιο είχε. Γι αυτό υποστηρίζω ότι και οι γονείς των δολοφόνων την ίδια ευθύνη έχουν. Αλλά να μη το μάθει η γειτονιά γίνονται όλα αυτά τα περίεργα. Και μας παρουσιάζεται ο δολοφόνος ότι ήταν το καλό παιδί της διπλανής πόρτας. Αυτό δυστυχώς είναι το μεγάλο ψέμα. Οι γονείς παρουσίαζαν το καλό παιδί γιατί δεν ήθελαν να μάθουν οι γείτονες τις "αρετές "των παιδιών των. Και τις μαθαίνουν μια και καλή οι τραγικές μανάδες.
