Ο Ραφαέλ Ενζέλ, είναι ένας από τους έξι επιζώντες του τρομερού αεροπορικού δυστυχήματος που μετέφερε 77 επιβάτες προς το Μεντεγίν. Δημοσιογράφος, ο οποίος μαζί με άλλους συναδέλφους του, ακολουθούσε την αποστολή της Σαπεκοένσε, που ταξίδευε για να παίξει στον πρώτο τελικό του Copa Sudamericana εναντίον της Ατλέτικο Νασιονάλ.
Η ισπανική εφημερίδα Marca επικοινώνησε με τον Βραζιλιάνο δημοσιογράφο του Radio Oeste Capital στην πόλη Σαπέκο. Ηταν πραγματικά συγκλονιστικός στην διήγησή του...
«Το όνομά μου είναι Ραφαέλ Ενζέλ και θέλω να διηγηθώ την εμπειρία που έζησα εκείνο του βράδυ, ως επιζών από την τραγωδία. Εκείνο το βράδυ σκοτώθηκαν 71 άνθρωποι και επέζησαν μόνο έξι, ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Η περιπέτεια του ταξιδιού ξεκίνησε από το Σάο Πάολο και μετά από περισσότερο από μια ώρα φτάσαμε στην Σάντα Κρουζ ντε λα Σιέ
Η ισπανική εφημερίδα Marca επικοινώνησε με τον Βραζιλιάνο δημοσιογράφο του Radio Oeste Capital στην πόλη Σαπέκο. Ηταν πραγματικά συγκλονιστικός στην διήγησή του...
«Το όνομά μου είναι Ραφαέλ Ενζέλ και θέλω να διηγηθώ την εμπειρία που έζησα εκείνο του βράδυ, ως επιζών από την τραγωδία. Εκείνο το βράδυ σκοτώθηκαν 71 άνθρωποι και επέζησαν μόνο έξι, ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Η περιπέτεια του ταξιδιού ξεκίνησε από το Σάο Πάολο και μετά από περισσότερο από μια ώρα φτάσαμε στην Σάντα Κρουζ ντε λα Σιέ
ρα.
Περιμέναμε εκεί το αεροπλάνο της LaMia για να μετακινηθούμε στο Μεντεγίν. Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική, όλοι στην ομάδα ήταν ευτυχισμένοι για τον σκοπό που ταξίδευαν. Στην εν λόγω πτήση 2933 υπήρχαν παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι, παράγοντες, επιχειρηματίες. Ηταν μια εορταστική ατμόσφαιρα,» τόνισε ο Βραζιλιάνος δημοσιογράφος.«Η πτήση από τη Βολιβία ήταν φυσιολογική μέχρι που ξεκίνησε μια αλματώδης αύξηση αναταράξεων. Όμως επίσης φαινόταν ότι η πτήση διαρκεί περισσότερο από το κανονικό. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε πότε θα ήταν η ώρα να προσγειωθεί. «Απομένουν ακόμα 10 λεπτά για να φτάσουμε,» μας είπαν ορισμένα μέλη του πληρώματος. Σε κάθε ερώτηση που κάναμε, είχαμε την ίδια απάντηση. «Δέκα λεπτά». Από την μία στιγμή στην άλλη, ξαφνικά έσβησαν τα φώτα, χωρίς κανείς να μας ενημερώσει τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή το πλήρωμα μας είπε ότι υπάρχει έλλειψη καυσίμων και θα μπορούσε να γίνει αναγκαστική προσγείωση. Λίγες πληροφορίες. Δεν θυμάμαι τον χρόνο από τότε που έσβησαν τα φώτα, μέχρι την συντριβή. Απλά θυμάμαι ότι κοίταξα προς τα αριστερά μου, στην προτελευταία σειρά του αεροπλάνου, και είδα ένα μέλος του πληρώματος δεμένο καλά με την ζώνη. Το αεροπλάνο ήταν σκοτεινό, υπήρχε μια νεκρική σιγή. Τρομακτική. Ξαφνικά όλοι οι κινητήρες σταμάτησαν να λειτουργούν. Μετά από αυτή την σιωπή, το αεροπλάνο συνετρίβη. Ήμουν τυχερός καθώς ξύπνησα όταν μια ομάδα διάσωσης πέρασε κοντά στο σημείο όπου βρισκόμουν και άρχισα να φωνάζω για να προσελκύσω την προσοχή τους. Είχα παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο δέντρα και τα πόδια μου είχαν μπερδευτεί μεταξύ των κλαδιών. Όταν ξύπνησα είδα δύο συναδέλφους μου, τους Ρενάν Ανιολίν και Ντζάλμα Νέτο, με τον οποίο καθόμουν στην ίδια γραμμή, δίπλα δίπλα. Ήμουν ανάμεσά τους. Ήμουν πιο τυχερός. Και οι δύο τους πέθαναν,» εξηγεί ο Ραφαέλ Ενζέλ.
«Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια πολύ σοβαρή και περίπλοκη προσπάθεια για να με μεταφέρουν χωρίς να υπάρξει πρόβλημα ασφάλειας. Δεν υπήρχε φορείο, υπήρχαν πολλές πέτρες που δεν ήταν σταθερές και έβρεχε πολύ. Τα πάντα ήταν θολά. Τελικά η ομάδα διάσωσης κατάφερε να με πάρει από εκεί χωρίς κανένα τραυματισμό, χωρίς να προκαλέσει επιδείνωση σε αυτούς που είχα ήδη. Μετά από αρκετή περιπέτεια, φτάσαμε σε μια περιοχή όπου υπήρχαν ασθενοφόρα. Χρειάστηκαν 40 λεπτά μέχρι που πήγα στο νοσοκομείο. Όταν ξύπνησα θυμόμουν τα πάντα. Ζήτησα να μιλήσω με την οικογένειά μου στην Σαπέκο. Ηταν μια ανακούφιση για εκείνους. Οι πρώτες πληροφορίες που τους έφτασαν ήταν ότι υπήρχαν δύο επιβάτες με το όνομα Ραφαέλ και ένας από αυτούς είχε πεθάνει. Κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει. Δεν μπορώ να περιγράψω πως αισθάνθηκα, όταν κατά την διάρκεια της κλήσης ο γιος μου, 11 χρονών μου είπε ότι ήξερε ότι δεν ήμουν νεκρός, επειδή με ένιωθε ζωντανό μέσα στην καρδιά του. Η αναπνοή μου ήταν μέσα στην καρδιά του, μου είπε. Αυτά τα λόγια ήταν μια ένεση ζωής στο σώμα μου. Εξαιτίας ενός θαύματος, μπορώ να διηγούμαι αυτή την ιστορία. Τώρα αυτό που θέλω είναι να επιστρέψω στην Σαπέκο, να συνεχίσω την αποκατάστασή μου και να επιστρέψω στην καθημερινή μου ζωή και την δουλειά μου. Και εάν θέλει ο Θεός, ελπίζω ότι το 2017 θα είναι μια καλύτερη χρονιά, αν και, προσωπικά, εγώ δεν διαμαρτύρομαι για το πώς ήμουν τελικά στο 2016».
