Γράφει ο Σταμάτης Μαλέλης από το Σκαλοχώρι της Λέσβου
· Μόλις ξυπνούσα, κάθε πρωί, από το παράθυρο μου κοιτούσα απέναντι στις μισόκλειστες γρίλιες του γείτονα. Ένα μικρό λαμπατέρ που έβγαζε κίτρινο χρώμα και μια ανθρώπινη σκιά σκυμμένη σ ένα γραφείο. Το λαμπατέρ ήταν πάντα ανοιχτό μέρα και νύχτα .
· Μόλις ξυπνούσα, κάθε πρωί, από το παράθυρο μου κοιτούσα απέναντι στις μισόκλειστες γρίλιες του γείτονα. Ένα μικρό λαμπατέρ που έβγαζε κίτρινο χρώμα και μια ανθρώπινη σκιά σκυμμένη σ ένα γραφείο. Το λαμπατέρ ήταν πάντα ανοιχτό μέρα και νύχτα .
Ήξερα ότι εκεί καθόταν ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης . Μέχρι πρόσφατα τον προλάβαινα στον μικρό του περίπατο όπου τον βοηθούσε η κοπέλα που είχε το κιόσκι με τα λουλούδια . Η Κορνηλία σπούδαζε και συζητουσε μαζί του. Ένα τετράγωνο και πάλι πίσω .Αυτη η πρωινή εικόνα ήταν το χαμόγελο της μέρας μου. Ο ποιητής γράφει.
Και το βράδυ όταν γύριζα σπίτι κοίταζα στις γρίλιες . Πάντα ανοιχτό το πορτατίφ . Η ιστορία ήταν εκεί ζωντανή . Πριν από λίγο καιρό η Κορνηλία πήρε το πτυχίο της και έφυγε
Σημερα το πρωί έσβησε και το πορτατίφ . Κοιτάζω ακόμη απέναντι στις σκοτεινές γρίλιες.
Αντίο γείτονα !
Και το βράδυ όταν γύριζα σπίτι κοίταζα στις γρίλιες . Πάντα ανοιχτό το πορτατίφ . Η ιστορία ήταν εκεί ζωντανή . Πριν από λίγο καιρό η Κορνηλία πήρε το πτυχίο της και έφυγε
Σημερα το πρωί έσβησε και το πορτατίφ . Κοιτάζω ακόμη απέναντι στις σκοτεινές γρίλιες.
Αντίο γείτονα !
