Αυτός που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα σε ξύλο, ίλεως, Κύριε, γενού.
Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα φώναξε "παιδί μου!"
Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια, με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι πήραν το δρόμο για τον Άδη
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι.
κρεμάται σήμερα σε ξύλο, ίλεως, Κύριε, γενού.
Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα φώναξε "παιδί μου!"
Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια, με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι πήραν το δρόμο για τον Άδη
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι.
Νίκος Γκάτσος
