Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018

Παναγιώτη Κιούλο όταν αγαπάς κάτι δεν το εγκαταλείπεις.


Όταν το λουλούδι ανθίζει, οι μέλισσες έρχονται απρόσκλητες.

Παρακολουθούσα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στο γήπεδο που φέρει το όνομα του φίλου μου Γιάννη Στέφα Η μια ομάδα ήταν αδύναμη και κάτω από
τα δοκάρια της ήταν ένα παιδάκι στην κυριολεξία Στην αρχή τον έβλεπα από μακριά αλλά η απόδοση του με υποχρέωσε να πάω πίσω από το τέρμα για να θαυμάσω το ταλέντο του. Ρώτησα αμέσως πως τον λένε και μου είπαν Παναγιώτη Κιούλο. Και θυμήθηκα που παλαιότερα είχα γνωρίσει έναν άλλο που είχε το ίδιο επώνυμο που κι αυτός ήταν τερματοφύλακας Που ήταν και αυτός μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο και στην ίδια θέση με σένα  Ρώτησα και έμαθα ο δικός μου Κιούλος που το λέγανε Κώστα ήταν πατέρας του Παναγιώτη. 
Πληροφορήθηκα ότι ο Παναγιώτης εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο γιατί δεν μπορεί να κάθεται στον πάγκο. 
Παναγιώτη που είμαι ο πρώτος που πίστεψα στο ταλέντο σου είχα έναν φίλο που έπαιζε στην ίδια θέση με σένα και μου είπε ότι κανένας δεν θα γίνει μεγάλος παίκτης αν δεν μάθει να γυαλίζει τον πάγκο. Και ο συνάδελφος σου έφερε το μεγάλο όνομα Γιάννης Στέφας. Και εσύ δεν πρόκανες ούτε καν να καθίσεις. Είσαι φτιαγμένος γι αυτή την θέση αλλά είναι η μόνη θέση που μπορεί ο παίκτης να παίζει και σε πολύ μεγάλες ηλικίες Και εσύ δεν είσαι ούτε είκοσι χρονών και θέλεις να φύγεις από το ποδόσφαιρο  Πρέπει να μείνεις και να πείσεις τους προπονητές σου ότι αξίζεις και μπορεί να σε εμπιστευθούν 
Και αυτά σου τα γράφω γιατί πιστεύω στο ταλέντο σου που δεν πρέπει να χαθεί.