Ο Τζίτζι Μπουφόν μπορεί να τα είχε όλα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την κατάθλιψη να του χτυπήσει την πόρτα.
Το ομολόγησε στο βιβλίο «Δαίμονες» που κυκλοφόρησε στην Ιταλία και αναφέρει συγκεκριμένα για τα όσα άσχημα του συνέβησαν τότε...
«Κανείς δεν το κατάλαβε και εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο μόνος. Πήγα στο γήπεδο και βασίστηκα στην υπερηφάνεια και την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα τα παρατούσα.
Είπα στον εαυτό μου: “Εάν πάρεις τον εύκολο δρόμο είσαι εκτός μάχης. Εάν δεν μπεις στο γήπεδο. Τότε θα κάνεις συνέχεια το ίδιο λάθος.
Έτσι έμεινα στο γήπεδο και έπειτα από λίγα λεπτά έκανα μία σπουδαία επέμβαση. Νικήσαμε 1-0 κι αυτό ήταν σαν ηλεκτροσόκ για μένα, σαν θεραπεία. Ήμουν όμορφος, πλούσιος και διάσημος και αναρωτιόμουν γιατί η κατάθλιψη με βρήκε εκείνη τη στιγμή. Γιατί δεν συνέβη νωρίτερα ή αργότερα; Σώθηκα όμως χάρη στην υπερηφάνεια μου.
Μία μέρα πήγα σε μία γκαλερί τέχνης στο Τορίνο και ερωτεύτηκα ένα πίνακα του Τσαγκάλ, την “ Passeggiata”. Τότε συνειδητοποίησα ότι τα μικρά πράγματα μπορούσαν να μου επαναφέρουν τη χαρά της ζωής.
Πήγα ξανά την επόμενη μέρα και ξανακοίταξα τον πίνακα. Κατάλαβα ότι χρειάζεται υπομονή. Δεν είναι ένα κακό που εξαφανίζεται μέσα σε μία νύχτα. Όπως και ότι δεν εμφανίζεται από τη μία στιγμή στην άλλη».
